زرند، شهری در دل کویر، این روزها فقط نامی معدنی یا گذرگاهی در جغرافیای کرمان نیست؛ بلکه به لطف «جشنواره ملی شهاب‌سنگ و گوهرسنگ»، به مقصدی برای ماجراجویان علمی و دوست‌داران زمین‌شناسی تبدیل شده است. همین بهانه کافی بود تا من و جمعی از پژوهشگران و دانشجویان زمین‌شناسی به همراهی علاقه مندان به این حوزه، راهی این دیار شویم—برای شرکت در جشنواره، و البته برای بازدیدی علمی از یکی از جالب‌ترین کشفیات دیرینه‌شناسی ایران: ردپای دایناسورها در زرند.
جشنواره حال‌وهوای خاصی به شهر بخشیده بود. فضای عمومی زرند پر از غرفه‌های رنگارنگ، نمایش سنگ‌های آسمانی، انواع گوهرهای درخشان، کارگاه‌های علمی و سخنرانی‌هایی از اساتید حوزه زمین‌شناسی بود. در میان این همه هیاهوی علمی و شوق مردمی، برنامه‌ای ویژه در جدول رویدادها نظرم را جلب کرد: بازدید میدانی از منطقه‌ی فسیلی حوالی ده علیرضا، محل کشف رد پای دایناسورها.

صبح روز بازدید، با جمعی از علاقه‌مندان و همراهی خانم نادری دبیر انجمن زمین شناسی کرمان، به سوی شمال زرند و ده علیرضا حرکت کردیم. جاده خاکی بود، اما شور علمی و چشم‌اندازهای بکر منطقه، خستگی مسیر را از یاد می‌برد.

پس از ساعت ها جست و جو در کوهستان های منطقه به محوطه‌ای رسیدیم  که در نگاه نخست ساده به نظر می‌رسید، اما با نگاهی دقیق‌تر، آثار شگفت‌انگیز به چشم می‌آمد: ردپاهایی بر سنگ‌های رسوبی قرمز متمایل به خاکستری که زمانی بستر باتلاقی و مرطوب در دوره تریاس بالایی و ژوراسیک بوده‌اند.

یکی از هیجان‌انگیزترین لحظات، زمانی بود که رد پاهای دیگری در امتداد یک صخره شیب دار مشاهده شد گویی مسیر حرکت یک دایناسور در دل سنگ ها ثبت شده بود و این تخیل‌مان را به بازی گرفته بود.

برخی از این ردپاها، نشان‌دهنده حضور دایناسورهایی با جثه متوسط، احتمالاً از نوع تروپودهای گوشت‌خوار.

جالب است بدانید:

«این منطقه یکی از معدود نقاط ایران است که در آن نه فسیل استخوان، بلکه ردپا کشف شده؛ و این بسیار ارزشمندتر است، چون به ما اطلاعات رفتاری می‌دهد—مثل جهت حرکت، اندازه قدم، و حتی احتمال گروهی حرکت کردن دایناسورها »

بعد از چند ساعت عکاسی و گفت‌وگوهای پرشور، بازگشتیم. اما ذهن من هنوز در دل آن سنگ‌ها بود؛ جایی که میلیون‌ها سال پیش، زمین ساکت نبود—پر از صدا و حرکت و زندگی جانداران عظیم‌الجثه‌ای بود که امروز تنها ردّی از آن باقی مانده.

بازدید از ردپای دایناسورها نقطه اوج علمی جشنواره بود. در میان شهاب‌سنگ‌هایی که از آسمان آمده بودند، و گوهرهایی که دل زمین را شکافته‌اند، ردپاهایی بود که نشان می داد که سنگ ها چه اطلاعات با ارزشی از گذشته را در خود ثبت کرده اند.