از آنجایی که لاجورد از چندین کانی ساخته شده، به عنوان یک سنگ و نه یک کانی تصور می شود. عامل ایجاد رنگ در آن سولفور است. رنگ به طور هماهنگ پخش شده است اما عموماً خال خالی یا نواری است. رنگ می تواند با کمی حرارت و رنگ کردن بهبود یابد. جلای شیشه ای و روغنی دارد. لاجورد نسبت به فشار و حرارت های زیاد، محیط گرم اسید ها و قلیا ها حساس است.

انگشتری که لاجورد روی آن سوار است، هنگام کار خانه باید از دست خارج شود.وجود پیریت بسیار کمک کننده است اما نوعی سنگ مصنوعی است که پیریت در بدل هم وجود دارد. در نتیجه وجود پیریت، کمکی به شناخت طبیعی بودن نیست. ضریب شکست معمولاً تنها چیزیست که لاپیس لازولی (لاجورد) را معرفی می کند.

لازم به دکر است که لاپیس لازولی معمولاً برای بهبود کیفیت رنگ می شود. برای حدوداً هزار سال لاجورد دارای ارزش بسیاری بود. معروفترین منبع لاجوردهای با کیفیت در بقایای باستانی ارتفاعات کوههای افغانستان می باشد که در اصل ۶۰۰۰ سال پیش حفاری شده اند

تا قرن نوزدهم نقاشان برای نقاشی آسمان و دریا از رنگدانه های لاجورد استفاده میکردند. به این معنی که تمام آبی های زیبا در نقاشی های رنسانس، زیبایی خود را از لاجورد دارند. نام این سنگ بین المللی است که در لاتین لپیس، معنی سنگ و در عربی،اولا معنی آبی را دارد. زمانیکه برای اولین بار لاجورد به اروپائیان معرفی شد این سنگ آلترامرنیوم به معنی آنسوی دریا خوانده می شد.

ساختار شیمیایی: (Na, CA)8[(SiO4,S,Cl)2(AlSi4]6،) سیلیکات سدیم کلسیم آلومینیوم

رنگ: آبی لاجوردی، بنفش، آبی مایل به سبز
سختی مو: ۵-۶
وزن مخصوص: ۵/۲ – ۳
سیستم کریستالین: کوبیک
شفافیت : کدر
ضریب شکست: حدود ۵/۱

رنگ سائیدگی: آبی روشن
فلورسنسی: قوی، سفید، همچنین نارنجی، مسی

منابع:

بهترین کیفیت با خالص ترین رنگ آبی از غرب رشته کوههای هندوکش افغانستان می آید.

منابع مهم دیگر شامل روسیه و شیلی است، در حالیکه آن ها به علت اینکلوژن های زیاد پیریت که از زیبایی و ارزش می کاهد معروف هستند.