از آنجایی که  لاپیس لازولی یا لاجور از چندین کانی ساخته شده، به عنوان یک سنگ و نه یک کانی در نظر گرفته می شود. عامل ایجاد رنگ سولفور است. رنگ به طور هماهنگ پخش شده است اما عموماً  به صورت خال خالی یا نواری است. رنگ می تواند با کمی حرارت و رنگ کردن بهبود یابد.

جلای شیشه ای و روغنی دارد. لاجورد نسبت به فشار و حرارت های زیاد، محیط گرم اسید ها و قلیاها حساس است به همین دلیل هنگام کار باید انگشتر با نگین لاجورد را از دست خارج کرد. وجود پیریت بسیار کمک کننده است اما نوعی سنگ مصنوعی وجود دارد که پیریت در بدل هم وجود دارد. در نتیجه وجود پیریت، کمکی به شناخت طبیعی بودن نیست. ضریب شکست معمولاً عامل مهمی در تشخیص سنگ لاپیس لازولی  می باشد. لازم به ذکر است که لاپیس لازولی معمولاً برای بهبود کیفیت رنگ می شود. برای حدوداً هزار سال لاپیس لازولی دارای ارزش بسیاری بود. معروفترین منبع لاپیس لازولی های با کیفیت در بقایای باستانی ارتفاعات کوههای افغانستان وجود دارند که در اصل ۶۰۰۰ سال پیش حفاری شده اند.

تا قرن نوزدهم نقاشان برای نقاشی آسمان و دریا از رنگدانه های لاجورد استفاده میکردند. به این معنی که تمام آبی های زیبا در نقاشی های رنسانس، زیبایی خود را از لاجورد دارند.

نقاشی دختری با گوشواره مروارید اثر یوهانس فرمیر که رنگ آبی آن از لاپیس لازولی یا لاجورد است

نام این سنگ بین المللی است که در لاتین لپیس  به معنی سنگ است زمانیکه برای اولین بار لاجورد به اروپائیان معرفی شد این سنگ آلترامرنیوم بمعنی آنسوی دریا خوانده میشد.

رنگ: آبی لاجوردی، بنفش، آبی مایل به سبز
رنگ خاکه: آبی روشن
سختی در مقیاس موهس: ۵-۶
وزن مخصوص: ۲.۵ – ۳
سیستم کریستالین: کوبیک
ساختار شیمیایی:

(Na,Ca)₈Al₆Si₆O₂₄ (S,SO)₄ سیلیکات سدیم کلسیم آلومینیوم

شفافیت : مات
ضریب شکست: حدود ۱.۵۰
فلورسنسی: قوی، سفید، همچنین نارنجی، مسی

ساختار: سنگ های آذرین

بهترین کیفیت با خالص ترین رنگ آبی از غرب رشته کوههای هندوکش افغانستان می آید.

منابع مهم دیگر شامل روسیه و شیلی است، در حالی که این ها به علت اینکلوژن های زیادی پیریت که از زیبایی و ارزش می کاهد معروف هستند.