موزه تاریخ طبیعی وین (The Natural History Museum of Vienna) شامل یکی از بزرگترین موزه های شهاب سنگ در جهان می با شد که تا دسامبر ۲۰۱۸ بیش از ۱۰۳۰۰ شی فهرست بندی شده داشت (که نشان دهنده حدود ۲۵۵۰ شهاب سنگ مختلف می باشد) ، این موزه شهاب سنگ پس از موزه ملی تاریخ طبیعی اسمیتسونیان (Smithsonian) در واشنگتن دی سی (ایالات متحده آمریکا) و موسسه ملی تحقیقات قطبی در توکیو در جایگاه سوم قرار دارد. لازم به ذکر است ژاپن یکی از بزرگترین موزه های شهاب سنگ های قطب جنوب را دارد.

سالن ۵ موزه تاریخ طبیعی دارای بزرگترین سالن نمایش شهاب سنگ در جهان است . در حال حاضر، پس از بازسازی و نوسازی کامل سالن (در سال ۲۰۱۲)، حدود ۱۱۰۰ شهاب سنگ (شامل ۶۵۰ شهاب سنگ مختلف، متشکل از ۳۰۰ شهاب سنگ که سقوطش مشاهده شده (fall) و ۳۵۰ شهاب سنگ که پیدا شده اند (find)) به نمایش گذاشته شده است .

این موزه اتریشی نه تنها بزرگ است بلکه یکی از قدیمی ترین موزه های شهاب سنگ است و یک مرکز تحقیقاتی مهم برای شهاب سنگ ها به شمار می رود. شهاب‌سنگ‌ها مدت ها قبل از تقسیم بندی امروزی در وین جمع‌آوری شده بودند.

در سال ۱۷۵۱ دو شهاب سنگ آهنی در نزدیکی Hraschina زاگرب، کرواسی به زمین سقوط کردند. و یک شهاب سنگ ۳۹ کیلوگرمی از آن ها اولین قطعه و پایه گذار مجموعه موزه شهاب سنگ‌های وین شد.

شهاب سنگ Hraschina

اندکی بعد موزه‌شهاب‌سنگ که تحت نظارت آبه استوتز ( Abbé Stütz) بود ، تعداد شهاب سنگ های مجموعه خود را افزایش داد و شامل ۷ شهاب سنگ شد: Hraschina (39 کیلوگرم).Krasnojarsk (2.5 کیلوگرم)؛ Tabor (2.7 کیلوگرم); Steinbach (1.1 کیلوگرم)؛ Eichstädt (126 گرم)؛ L’Aigle (1.1 کیلوگرم) و Mauerkirchen (429 گرم).

جانشین استوتز، کارل شرایبرز (Carl von Schreibers) ، علاقه زیادی به شهاب سنگ ها داشت. او آنها را به شدت مورد مطالعه قرار داد و الهام بخش بسیاری از دانشمندان برای بررسی شهاب سنگ ها بود. در میان این دانشمندان ، دوستش آلویس ویدمن‌اشتاتن (Alois von Widmanstätten)، شروع به مطالعه شهاب سنگ های آهنی کرد. و الگوهای ساختاری آن ها را توصیف کرد که به نام او (Widmanstätten -ویدمن‌اشتاتن) نامگذاری شدند. شرایبرز و ویدمن‌اشتاتن همچنین با دیگر دانشمندان مشهور آن زمان همکاری کردند تا اطلاعات بیشتری در مورد شهاب سنگ ها کشف کنند.

ویدمن‌اشتاتن و الگوی نام گذاری شده به نام او

کارل شرایبرز (Carl von Schreibers) را می‌توان بنیان‌گذار علم شهاب‌سنگ دانست. او مطالعه شهاب‌سنگ را به همان روشی که امروزه دنبال می‌شود، یعنی بر اساس تحقیقات بین‌رشته‌ای تعبیر کرد. امروزه، همه علوم طبیعی به منظور استخراج پیام‌های رمزآلود از سحابی ها که توسط شهاب‌سنگ‌ها حمل شده و به زمین رسیدند، تعامل نزدیکی با هم دارند.

این موزه‌شهاب سنگ در زمان جانشینان شرایبرز، پل پارتش (Paul Partsch)، موریز هورنس (Moriz Hoernes)، و گوستاو چرماک (Gustav Tschermak) نیز به سرعت رشد کرد.

Tschermak به ویژه در زمینه شهاب سنگ اشتیاق فراوانی داشت و مقالات تحقیقاتی بسیاری را منتشر کرد، او همچنین یک کتاب فوق العاده را نیز منتشره کرد که شامل مشاهدات خلاصه شده خودش بود.

جانشینان او آریستیدس بریزینا (Aristides Brezina) و فردریش برورث (Friedrich Berwerth) نیز به مطالعه شهاب سنگ ها ادامه دادند.

این مطالعه فشرده منجر به رشد عمده موزه شهاب سنگ شد. در آغاز قرن ، موزه بیش از ۶۰۰ شهاب سنگ مختلف داشت که بسیاری از آنها نمونه های اصلی بودند.

شروع جنگ جهانی اول و سقوط امپراتوری اتریش-مجارستان باعث توقف ناگهانی این فعالیت های تحقیقاتی شد. اتریش برای بقا می جنگید و متصدیان موزه برای نجات مجموعه های خود می جنگیدند. در آن دوران فعالیت‌های پژوهشی محدودی به هدایت هرمان میشل (Hermann Michel) انجام شد، اما این فعالیت‌ها به طرز بی‌رحمانه‌ای با جنگ جهانی دوم قطع شد. باز هم، فعالیت عمده به نگهداری مجموعه های موجود محدود شد. میشل توانست همه مجموعه را تقریباً دست نخورده در طول جنگ حفظ کند.

هرمان میشل (Hermann Michel)

موزه شهاب‌سنگ‌ها در دهه ۱۹۶۰-۱۹۷۰ دوباره شروع به رشد کرد. این مجموعه پس از توسعه آزمایشگاه‌های شهاب سنگ جان گرفت و شهاب‌سنگ‌های موجود در موزه مجدداً برای اهداف تحقیقاتی مورد استفاده قرار گرفتند و با تجهیزات آزمایشگاهی جدید بررسی شدند.

در اواخر سال ۲۰۱۸، لودویک فریر (Ludovic Ferrière) و جولیا والتر روزجار ( Julia Walter-Roszjar ) به عنوان متصدیان موزه منصوب شدند.

امروزه این موزه شهاب‌سنگ یکی از بزرگترین ها در جهان است و در این مجموعه حتی شهاب سنگ مریخی نیز به چشم می خورد.

منبع:nhm-wien